31 Μαρτίου 2007

Ο Αλεξανδρος




Αυτός λοιπόν, είναι ο Αλέξανδρος. Είναι 19 μηνών, φαίνεται τεσσάρων ετών και μερικές φορές συμπεριφέρεται σαν να είναι 40 (ετών). Συνήθως με αφήνει με ανοιχτό το στόμα και είμαι απόλυτα βέβαιη ότι καταλαβαίνει πολύ περισσότερα απ' όσα νομίζω όχι μόνο εγώ αλλά και ο ίδιος.
Ο Αλέξανδρος είναι -προφανώς- γιός μου. Αλλιώς δεν θα τον πρόσεχα (παρατηρούσα) τόσο πολύ.
Ένα από τα -πάρα πολλά- πράγματα που άλλαξαν στη ζωή μου με τον ερχομό του Αλέξανδρου είναι και το γεγονός ότι δεν μπορώ πλέον να παρακολουθώ με ακαδημαϊκή απάθεια πολλά απ' όσα συμβαίνουν γύρω μου. Αφορμή, κατανοητό φαντάζομαι, για το κείμενο αυτό, που είναι και το πρώτο μου στο blog, είναι το συμβάν με τον νεαρό φίλαθλο. Με τον πρώην νεαρό φίλαθλο και νυν νεκρό φίλαθλο.
Δεν μπορώ σε καμία περίπτωση να φανταστώ ότι υπάρχει έστω και μια κανονική (το κανονική να το τονίσουμε παρακαλώ, διότι δεν είναι αυτονόητο) μητέρα που η πρώτη της σκέψη όταν ακούει για ένα τέτοιο γεγονός δεν είναι: "Κι αν αύριο είναι το παιδί μου;"
Να πούμε πρώτα απ' όλα, ότι οι πιθανότητες να είναι το παιδί σας (εσάς προσωπικά) δεν είναι ούτε τρομακτικά πολλές ούτε όμως και λίγες. Στην τελική, κάποιου τα παιδιά είναι αυτά, δεν φύτρωσαν...
Ναι, ναι, ξέρω, το δικό σας το παιδί (εσάς προσωπικά) θα μεγαλώσει με Γαλλικά και πιάνο και αρχές και μέσες και τέλη και α π ο κ λ ε ι ε τ α ι να μπλέξει.



Η παύση ηταν νοηματική αφ' ενός, αφ' ετέρου μια καλή ευκαιρία να το σκεφτειτε. Ξανά. Ας ξεκινήσουμε από το πιο απλό: Από πόσες μαλακίες σας γλύτωσαν (εσάς προσωπικά) τα Γαλλικά και το πιάνο; Τι ήταν αυτό που θα είχατε κάνει αν δεν σας έπαιζαν οι γονείς σας man to man και τελικά δεν το κάνατε;
Τι έγινε λέει; Θα είχατε πέσει στην πρέζα;

Κόπηκα.
Μισό να αλλάξω γάζα. Και πάνα. Και να περάσω μια πίστα στο Snood. Ναι, Snood παίζω που είναι βολικό και γράφω και με το ένα χέρι, διότι έχω κι άλλο παιδί, ενός μηνός αυτό, και το πρόβλημα με το παιδί είναι ότι σε αντίθεση με το τσιγάρο δεν μπορείς να το αφήνεις στο τασάκι όσο γράφεις. Πιστεύω δηλαδή, δεν το δοκίμασα. Ακόμα.

Πάμε λοιπόν. Καναδύο μέρες αφότου ήλθαμε σπίτι με την μπέμπα, και αφού συνήλθα κάπως, πήγα στον Αλέξανδρο και τον πήρα αγκαλιά. Με κοίταξε σοβαρά στα μάτια, όπως κοιτάει στη φωτογραφία, και μου έριξε ένα χαστούκι που είδα το Χριστό παλιοσειρά του Ημίαιμου στο "Βέλος". Και μετά συνέχισε απλώς να με κοιτάει, μέχρι που σε μερικά δευτερόλεπτα το ξέχασε, ή το βαρέθηκε και γύρισε την προσοχή του αλλού. Εννοείται ότι δεν το θυμόταν λίγο αργότερα. Έχετε μήπως την εντύπωση ότι ο Μήτσος ο Σουγιάς όταν πάει και σφάζει στα γήπεδα κάθεται μετά όλη μέρα κι το συλλογιέται και κάνει την αυτοκριική του;
Δεν είμαι οπαδός ή λάτρης της ψυχολογίας του πεζοδρομίου, ας επανέλθω λοιπόν στο ρεπορτάζ και τα σχόλια του κοινού.
Έμεινα. Εσείς τι θα κάνατε; Το παιδί μου εμένα δεν είναι βίαιο, σκέφτηκα και το ίδιο είπα την άλλη μέρα και σε όσους μετέφερα το συμβάν.
Μέχρι που μου πέρασε από το μυαλό η σκέψη του ενός εκατομμυρίου (νόμισμα a volonte): "Και εσύ που το ξέρεις ότι το παιδί σου δεν είναι βίαιο;"
Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι μαλακείες έχω σκεφτεί αλλά και ακούσει ως απάντηση:
* Είναι καλό παιδί (αλήθεια; Και από που συνάγεται αυτό;)
* Είναι τρυφερό παιδί (υποθέτω και ο Μήτσος στη γκόμενά του, ή σε όσους δεν φοράε κόκκινα).
* Το μεγαλώνεις σωστά (εδώ πια τι να πω; Και του Αδόλφου η μαμά το ίδιο υποθέτω ότι πίστευε. Και το πρόβλημα είναι ότι μπορεί να είχε και δίκιο...)

Ποιά είναι η απάντηση στο πρόβλημα; Και που να ξέρω; Ένα πράγμα που σε διδάσκουν τα παιδιά είναι να μην είσαι υπερφίαλος μαλάκας και να μην νομίζεις ότι τα ξέρεις όλα. Σε κολλάνε στον τοίχο με τη συμπεριφορά τους και τις απορίες τους και αισθάνεσαι ότι πρέπει να μηδενίσεις κοντέρ. Ίσως αυτή τελικά να είναι και η λύση: Να είσαι κοντά τους και να προσπαθείς για το καλύτερο.

Πάω να τον φιλήσω τώρα που κοιμάται και δεν κινδυνεύω να μου την αστράψει...