Ή στραβος ειναι ο γυαλος...

(Sopot, ul. Monte-Casino)

Αμ αμ...

Όσο η μαμά μου κάνει το χρέος της στην κοινωνία, ας φάω εγώ κάτι...







Σαντουιτσάκι με κοτόπουλο και σαλάτα, συνταγή της μαμάς. Πάντα πιάνει...
Φιλιά.

Επι της ουσιας

Πριν από δύο ημέρες μιλούσα με έναν φίλο στο τηλέφωνο. Είναι Νεοδημοκράτης. ΠΙάσαμε τα πολιτικά. Δεν θυμάμαι πώς ήλθε το θέμα και δεν έχει κι σημασία. "Ξέρεις βέβαια ότι εδώ ο Προεδρος της Δημοκρατίας και ο πρωθυπουργός είναι δίδυμα αδέλφια", του είπα.
-Άσε ρε...
-Μα το Θεό. Φτθστοί. Τόσο δίδυμοι που στις ειδήσεις τους βάζουν "σούπερ¨, υπότιτλο, για να καταλάβει ο κόσμος ποιός είναι από τους δύο.
Ο φίλος μου δεν με πίστευε. Νόμιζε ότι του κάνω πλάκα και δικαίως νομίζω.
Το ίδιο βράδυ έκατσα και έγραψα ένα ποστ για τους δίδυμους αδελφούς και το καταχάρηκα. Φαντάστηκα ότι το ίδιο θα το χαρεί και όποιος τύχει να το διαβάσει. Δεν είχε τύχη όμως. Μόλις το ανεβασα, πήγα στο μπλογκ του Μάνου Αντώναρου και διάβασα τα καθέκαστα, δηλαδή τα σχόλια του Urfurslaag, την απάντηση του Μάνου, τα σχόλια του Urfurslaag στο δικό του μπλογκ και ούτω καθ΄εξής.
Η πρώτη μου αντίδραση ήταν να επιστρέψω στο δικό μου μπλογκ και να κατεβάσω το ποστ για τους αδελφούς, ενστικτωδώς φοβούμενη ότι οποιοσδήποτε θα έκανε τον ευνόητο συνειρμό. Μόλις το έκανα συνειδητοποίησα ότι αυτολογοκρίνομαι και θύμωσα πολύ.
Μετά πήγα και έφαγα σούσι με τον άντρα μου, ο οποίος ουδεμία σχέση έχει με όλα αυτά και πολύ καλά κάνει.
Εκεί, επάνω από τα ωμά φύκια και τις μεταξωτές κορδέλες σκέφτηκα λίγο το θέμα και κατέληξα σε κάποια πράγματα.

Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά.
Ο Μάνος Αντώναρος είναι φίλος μου.
Ή μάλλον, για να ακριβολογώ, εγώ είμαι φίλη του. Το αν εκείνος είναι φίλος μου ή όχι, το ξέρει μόνο ο ίδιος.
Ειπλέον, έχω, εδώ και κάμποσο καιρό, μπει σε μια φάση της ζωής μου κατά την οποία οι φιλίες αφ' ενός έχουν λιγοστέψει επικίνδυνα, αφ ετέρου σημαίνουν πολλά.
Δεν αισθάνομαι ότι ο Μάνος Αντώναρος χρειάζεται την υπεράσπιση κανενός και δεν σκοπεύω να τον υπερασπιστώ άλλωστε. Αισθάνομαι όμως ότι, παρ' ότι είναι σαφές ότι στο δικό μου μπλογκ δεν είχα καμία απολύτως διάθεση να μπλέξω με αντιπαλότητες και γενικώς μπλογκοίντριγκες, κάποια πράγματα αξίζουν τον κόπο να ξεφεύγεις για λίγο από το πρόγραμμά σου.

Δεν ξέρω ποιός είναι ο Urfurslaag και ούτε και με ενδιαφέρει. Σιγά μην κάτσω να ψάξω το ΙΡ του και διάφορα τέτοια ψυχοφθόρα και βαρετά. Πρέπει να του πω όμως ότι επί της αρχής του θέματος συμφωνώ απόλυτα μαζί του. Ναι, κι εγώ αν δεν ήξερα πρόσωπα και πράγματα θα γινόμουν εξ ίσου έξαλλη με το γεγονός ότι ο αδελφός του κυβερνητικού εκπροσώπου διορίστηκε στην ΕΡΤ μετά από τις εκλογές με έναν, δεν θα έλεγα υπέρογγο, θα έλεγα όμως "σοβαρό" μισθό. Φυσικά και θα έπαιρνα ως δεδομένο ότι τον διόρισε ο αδελφός του και ότι ο ιδιος δεν αξίζει "μια", αλλιώς θα είχε διοριστεί χρόνια πριν και δεν θα δούλευε, ας πούμε, στην Espresso. Τις σκέψεις μου αυτές, σημειωτέον, τις έχω πει στον ίδιο τον Μάνο Αντώναρο και μάλιστα πολύ πρόσφατα.
Επίσης θα πρέπει να πω ότι με τον Μάνο Αντώναρο έχουμε διαφωνήσει πολλές φορές, τσακωθεί άλλες τόσες -και κάποιες φορές σοβαρά-, ενώ διαφωνώ μαζί του σε πάρα πολλά πράγματα, ανάμεσα στα οποία και ο τρόπος που μερικές φορές χειρίζεται το μπλογκ του.

Ωραία όλα αυτά. όμως, επειδή τυχαίνει να ΓΝΩΡΙΖΩ πρόσωπα και πράγματα, πρέπει να εξηγήσω σε όποιον διαβάσει το παρόν ότι τα θέματα δεν είναι τόσο απλά.
Πιθανολογώ ότι ελάχιστοι από εσάς που μπαίνετε κάθε μέρα στα μπλογκ έχετε την τύχη (και το εννοώ) να γνωρίζετε προσωπικά τον Μάνο Αντώναρο, ο οποιος ειναι ένας πολύ ταλαντούχος και χαρισματικος άνθρωπος, με πολλές ιδέες και πολύ προχωρημένη άποψη για τα πράγματα.
Είναι ένας πολύ ικανός δημοσιογράφος, με πολύ δυνατή "πένα" και -όταν θέλει- με πολύ σπουδαίες ικανότητες ακόμα και στα διοικητικά, πράγμα που ο ίδιος δεν πιστεύει καθόλου. Είναι επίσης ένας άνθρωπος με πολύ έντονα ελλατώματα, τα οποία καθιστούν πολύ δύσκολο το να μπορέσει να ξεδιπλώσει τα παραπάνω χαρίσματα σε ευρύ φάσμα χρόνου, καθώς ένα από τα βασικά του αυτά ελλατώματα είναι ότι βαριέται πολύ εύκολα όλους αυτούς που δεν μπορούν να παρακολουθήσουν όχι μόνο τη δική του σκέψη αλλά και τις εξελίξεις γενικότερα.
Δεν θα επεκταθώ περισσότερο, δεν είναι ο στόχος μου να γράψω το βιογραφικό του Μάνου άλλωστε.
Αναρωτιέμαι όμως αν ο Urfurslaag και ο κάθε Urfurslaag γνωρίζουν έστω και στο ελάχιστο τι έχει προσφέρει ο Μάνος Αντώναρος στην ελληνική δημοσιογραφία, ώστε να "δικαιούται" τη θέση διευθυντικού στελέχους στην ΕΡΤ. Αν γνωρίζει σε πόσα άλλα Μέσα έχει υπάρξει Διευθυντής στο παρελθόν, σε πόσα έντυπα έχει γράψει, πόσα δικά του κόνσεπτ έχουν εφαρμοστεί με επιτυχία -και χωρίς πάντα να του αποδίδονται το ανάλογα εύσημα, αλλά και από πόσες δυσκολίες έχει περάσει, όπως άλλωστε όλοι μας στο επάγγελμα.
Πριν από λίγο καιρό, αγαπητέ Urfurslaag γέννησα το δεύτερο παιδί μου. Το πρώτο ήλθε στον κόσμο πριν από σχεδόν δύο χρόνια. Θέλεις μήπως να σου πω τι τράβηξα και στις δύο περιπτώσεις, στα χέρια εργοδοτών που είτε δεν με πλήρωναν, είτε μου έκοβαν χρήματα, είτε με έδιωχναν στην ψύχρα; Θα στα πω μια μέρα, με διευθύνσεις και τηλέφωνα όμως και βέβαια με το όνομά μου από κάτω, όταν θα είμαι ορεξάτη και πάλι για να το κάνω.
Δεν σε ειδα ποτέ όμως να γράφεις για όλους αυτούς, που έβγαλαν εκατομμύρια στην πλάτη κάποιας Δεδούση και κάποιου Αντώναρου και τώρα σφυρίζουν αδιάφορα στις πισίνες τους στην Εκάλη ή στη Ραφήνα, ή στο Λαγονήσι...
Σε είδα να γράφεις για τον Αντωναρο, που στο κάτω κάτω της γραφης έχει βοηθήσει και δέκα παιδιά να μπουν ή να μείνουν στη δουλειά. Όσα γράφει για τον Πάτρα, ας πούμε, είναι πέρα για πέρα αλήθεια. Και πολλά ακόμα που δεν έγραψε...
Είπαμε, επί της αρχής μαζί σου. Επί της ουσίας όμως, είσαι φάουλ αγαπητέ Urfurslaag.
Ή, τουλάχιστον, offside.

Μια ανασα κι ενα χαμογελο...

Όταν η μικρή μου κόρη κοιμάται, πολύ συχνά νοιώθω την ανάγκη να σκύψω πάνω της και να νοιώσω την ανάσα της για να βεβαιωθώ ότι αναπνέει.
Όταν ο μικρός μου γιός χαμογελάει, έχω την εντύπωση ότι όλος ο κόσμος γίνεται δύο σκάλες πιο φωτεινός.
Αυτή η ανάσα κι αυτό το χαμόγελο είναι, μαζί με την αγάπη των πολύ δικών μου ανθρώπων, ότι πολυτιμότερο υπάρχει στον κόσμο.
Μακάρι να χαρίσουν σε κάθε Αμαλία έστω και λίγη από τη χαρά που δίνουν σε μένα.

Pretty in Pink...

Η Λάουρα και η μαμά της, αφιερώνουν εξαιρετικά σε όλους εκείνους που αναρωτιούνται ακόμα ποιό είναι το μέλλον του κόσμου...

24 hours a day!

Εδώ που μένω, στην πολύ όμορφη και πολύ geniale Βαρσοβία, το πρώτο πράγμα που αντιλαμβάνεται κανείς ειναι τι σημαίνει καπιταλισμός. Θα περιμένατε το αντιθετο, είμαι βέβαιη γι αυτό, όμως, φευ, πάνε τα παλιά τα χρόνια και όχι απλώς πάνε, αλλά φεύγοντας αντικαταστάθηκαν αυτόματα θαρρείς από το άκρο αντίθετό τους.
Την πρώτη, πρώτη μέρα που ήλθα, πριν από λίγους μήνες, ήταν Κυριακή και το αεροπλάνο έφτασε κατά τις 4 το μεσημέρι. Είχα μαζί μου και το παιδί, το οποίο κόντεψε να ξηλώσει όλο το αεροπλάνο και να μας βάλουν στα πολύ ωραία αυτά ντοκυμαντέρ του National Geographic για τις αεροπορικές καταστροφές. Γι αυτά θα σας πω άλλη φορά όμως. Στο προκείμενο. Το παιδί πεινούσε, εγώ πεινούσα, ο άντρας μου που ήλθε να μας πάρει πεινούσε, του λέω δεν πάμε κάπου, βρε αγάπη, να φάμε; Και βέβαια ο Έλληνας (εγώ δηλαδή) τι είχε στο μυαλό του; Ταβέρνα φυσικά. Εδώ ταβέρνες δεν έχει, να εξηγούμαστε δηλαδή σε περίπτωση που σκοπεύετε να έλθετε. Άσε που χιόνιζε κιόλας εκείνη την ημέρα, όπως άλλωστε και τις περισσότερες ημέρες του χειμώνα. Δεν πάμε σε ένα εμπορικό κέντρο, μου λέει ο άντρας μου, που είναι και κλειστό και μεγάλο και θα αμολήσουμε και το παιδί να παίζει;
-Πάμε.
Όχι ότι είχα καταλάβει καλά τι μου είπε. Κυριακή και εμπορικό κέντρο; Πάμε και θα δούμε, σκέφτηκα.
Και πήγαμε.
Κατ' αρχήν όταν λέμε εδώ εμπορικό κέντρο, εννοούμε από Mall μέγεθος και ΠΑΝΩ. 200.000, 250.000 τετραγωνικά μέτρα, τέτοια πράγματα... Και έχουν πολλά. Πάρα πολλά επί πάρα πολλές χιλιάδες τετραγωνικά μέτρα. Και είναι ανοιχτά πάντα. Το βράδυ κλείνουν μόνο για λίγες ώρες και μετά ξανανοίγουν και δεν υπάρχει Σάββατο κλείνουμε νωρίς και Κυριακή τελείως. Δεν κλείνουν καμία μέρα της εβδομάδας, ή του χρόνου γενικότερα, εκτός από τα Χριστουγεννα ανήμερα και το Πάσχα ανήμερα επίσης. Όλες τις άλλες μέρες είναι ανοιχτά 8 το πρωί με 10 το βράδυ εμπλοκή! Το ίδιο φυσικά και τα σούπερ μάρκετ, αφού έτσι κι αλλιώς τα περισσότερα είναι μέσα στα εμπορικά κέντρα, εκτός από τα Tesco, τα γνωστά σε όσους έχουν πάει στην Αγγλία, τα οποία ειναι ανοικτά 24 ωρες το 24ωρο. Πάντα. Έτσι απλά. Δηλαδή αν ξεμείνεις από Μπέϊκιν Πάουντερ, διότι δεν σου φουσκώνει το κέϊκ στις 4 το πρωί, κανένα πρόβλημα. Ή, μπορεί να πάθεις μια καταναλωτική ψυχολογία Κυριακή στις 8 το βράδυ. Που θα την βγάλεις; Στο ψιλικατζίδικο; Δε λέει... Σόρι κιόλας στην Χ-Ψ... Αλλά γιατί να τη βγάλεις με σοκολάτες και περιοδικά, όταν μπορείς να χτυπήσεις κατ ευθείαν Armani;
Η χαρά του καταναλωτή σας λέω...
Ούτε συνδικαλισμοί, δικαιώματα του εργαζόμενου (τα ποιά του ποιανού;;;), τι θα κάνουν τα μικρά μαγαζιά, τίποτα απολύτως.
Και, ναι, αυτή η κατάσταση δημιουργεί δουλειές και όχι, τα μικρά μαγαζιά δεν πέθαναν, απλώς αναγκάστηκαν να βελτιώσουν την ποιότητα, τις τιμές και το σέρβις τους και όλοι οι καλοί χωράνε.
Τι άλλο; Εννοείται ότι όλα τα βενζινάδικα δουλεύουν 24 ώρες το 24ωρο. Και τα φαρμακεία από το πρωί μέχρι τις 9 το βράδυ. Όλα.
Και στην Ελλάδα, με χαίρετε % ανεργία συζητάμε ακόμα αν πρέπει να ανοίγουν τα σούπερ μάρκετ Κυριακές και εορτές διότι αν ανοίξουν θα θιγεί ο χ συνδικαλιστής και δεν θα μπορεί ο ψιλικατζής να πουλάει το γιαούρτι 5 γιούρο το μικρογραμμάριο, σαν απεμπλουτισμένο ουράνιο.
Φτηνό ο Άμστερνταμ; Φτηνή η Ρώμη, η Βιέννη, η Βαρσοβία, το Λονδίνο όχι, μην τρελαθούμε κιόλας, φτηνό ακόμα και το Μιλάνο, όπου ένας Εσπρέσσο κάνει 0,80 γιούρο. Εμείς ακριβοί, αλλά περήφανοι μαλάκες. Διότι του Έλληνος ο τράχηλος και τα λοιπά...

Στη φωτό, το ηγετικό στέλεχος του καταναλωτικού αγώνα, Κατερίνα Δεδούση, στον παράδεισο του shopper.

Τα "καπακια"

Η λίμνη είναι πολύ κοντά στο σπίτι μας. Τώρα, λίμνη όταν λέμε δεν εννοούμε την Ταγκανίκα ακριβώς, αλλά σε γενικές γραμμές έχει τα πάντα. Σε μικρογραφία μεν, τα πάντα δε. Το χειμώνα παγώνει. Αρκετά για να περπατήσεις επάνω, με διαβεβαιώνουν, αλλά προσωπικά δεν θα το δοκίμαζα, καθώς τα σπορ πάνω στον πάγο δεν είναι το καλύτερό μου, πόσο μάλλον τα σπόρ κάτω από αυτόν...
Ούτε όνομα έχει η συγκεκριμένη λίμνη. Νομίζω λόγω μεγέθους, αν και δεν ξέρω ακριβώς πόσο μεγάλη πρέπει να είναι μια λίμνη για να έχει όνομα.
Όλα αυτά όμως δεν έχουν καμία απολύτως σημασία. Στην παρούσα φάση, αυτό που έχει σημασία ειναι ότι η λίμνη, όταν με το καλό ξεπαγώνει, κάποια στιγμή την Άνοιξη, έχει πολλά "καπάκια". Πώς ακριβώς του ήλθε και πότε, ότι τα παπάκια και οτιδήποτε τους μοιάζει (από περιστέρια μέχρι σταυραετοί δηλαδή) λέγονται καπάκια, δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι ότι και τα καπάκια λέγονται καπάκια και όχι παπάκια όπως θα ήταν το αναμενόμενο.
Τέλος πάντων, καπάκια... καπάκια. Γιατί να του χαλάσω εγώ χατήρι; Κάποτε, πολύ σύντομα φοβάμαι, θα μάθει ότι άλλο τα παπάκια και άλλο τα καπάκια και τότε, επίσης πολύ φοβάμαι, θα έχουν πάψει να τον ενδιαφέρουν τουλάχιστον τα πρώτα.
Μαζεύαμε ψωμί τρεις μέρες. Πώς θα πηγαίναμε στα "καπάκια", με άδεια χέρια; Κι αφού γεμίσαμε μια σακούλα με ψωμί που ήταν μια χαρά, αλλά εμείς το βαφτίσαμε μπαγιάτικο για να κάνουμε τη δουλειά μας, ξεκινήσαμε. Και, επειδή ήμασταν καλά παιδιά και το αξίζαμε, εκείνο το υπέροχο απόγευμα, στη λίμνη χωρίς όνομα μας περίμενε μια έκπληξη...
Εκείνον τον τρόμαξαν λίγο, είναι η αλήθεια, διότι του έπεσαν λίγο μεγάλα τα συγκεκριμένα "καπάκια" και επίσης δεν έκαναν "κουά κουά" όπως τα υπόλοιπα, αλλά έσκουζαν σιχαμένα. Διότι, ως γνωστόν, οι κύκνοι δεν τραγουδάνε μόνο όταν πεθαίνουν. Απλώς, τότε μόνο τραγουδάνε καλά... Τον υπόλοιπο καιρό δεν ακούγονται. Οι συγκεκριμένοι, λοιπόν, έχαιραν άκρας υγείας... Και επίσης πεινούσαν πολύ, γεγονός που τους οδήγησε σε μερικά θεαματικά μπλονζόν με το λεμό, τα οποία έκαναν εμένα να παραλληρώ και το γιό μου να εκνευρίζεται ακόμα περισσότερο.
Δεν του άρεσαν αυτά τα "καπάκια" και ότι και να λέμε εμείς τώρα αυτός χέστηκε. Κυριολεκτικά δε...
Δεν έχει καμία απολύτως υποχρέωση να έχει κοινή αισθητική με τους μεγάλους, και τα δικά του γούστα είναι πολύ συγκεκριμένα. Έτσι, όταν του έδωσα μια φέτα ψωμί για να πετάξει στους κύκνους, την έφαγε και έφυγε προς την άλλη πλευρά της λίμνης, εκεί όπου είχαν μαζευτεί τα παπάκια, στα οποία κανείς δεν έδινε σημασία λόγω των κύκνων, τρέχοντας και φωνάζοντας "καπάκια, καπάκια".
Καθε μέρα με τον γιό μου είναι και ένα μάθημα. Όχι γι αυτόν, για μένα. Ένα πράγμα με λυπεί μόνο. Που μεγαλώνοντας ξεχνάμε πώς ήταν όταν ήμασταν παιδιά. Και ότι μπορεί να προτιμούσαμε από τους κύκνους τα παπάκια. Συγνώμη, τα καπάκια ήθελα να πω.

Ο Συνθετης

Ο πατέρας του άντρα μου είναι συνθέτης κλασικής μουσικής.
Αν δεν σας έχει εντυπωσιάσει ήδη αυτή η πρόταση, τότε φοβάμαι ότι λίγα απ' όσα μπορώ να πω μπορούν να σας εντυπωσιάσουν.
Μήπως να το επαναλάβω:
Συνθέτης
Κλασικής
Μουσικής
Κανονικός, επαγγελματίας, όχι χομπίστας. Με δίσκους, cds, κονσέρτα, the full monty. Όταν τον γνώρισα, η πρώτη μου σκέψη ήταν: Πόσες πιθανότητες έχει κανείς στις μέρες μας να γνωρίσει έναν συνθέτη κλασικής μουσικής; Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής δεν ήξερα καν ότι υπάρχουν πλέον τέτοιοι. Πιθανολογούσα ότι το είδος είχε εκλείψει από τον προπερασμένο αιώνα τουλάχιστον.
Φαίνεται ότι το ίδιο πιστεύουν και οι υπόλοιποι Έλληνες, διότι σε όσους το έχω πει με κοιτάνε σαν να τους μιλάω ξένη γλώσσα. Στην αρχή πίστευα ότι κάποιος θα εντυπωσιαζόταν και θα αντιδρούσε. Να ρωτήσει, βρε παιδί μου κάτι... Να δείξει ένα ενδιαφέρον... Τίποτα! Κλινικά νεκροί όλοι. Αν τους έλεγα όμως ότι γραφει τραγούδια για τη Βανδή, θα τυς έπεφτε το σαγόνι στο πάτωμα. Anyway...
Πριν από μερικές μέρες ο πατέρας του άντρα μου (συγχωρήστε με, αλλά ποτέ δεν συμπαθούσα τους μονολεκτικούς χαρακτηρισμούς των εξ αγχιστείας συγγενειών, ο μπατζανάκης, ο σύγαμβρος, ο πεθερός, κ.λπ.) έκλεισε τα 80 του χρόνια και σε διάφορες πόλεις της χώρας του οργανώθηκαν κονσέρτα προς τιμήν του. Σε ένα από αυτά πήγα κι εγώ. Στο τέλος του κονσέρτου μαζεύτηκαν διάφοροι γύρω του για να τον συγγχαρούν. Ανάμεσά τους κι ένας νεαρός, ο οποίος του συστήθηκε, του είπε ότι είναι επαγγελματίας πιανίστας από το Ισραήλ και ότι πάντα παίζει κομμάτια του στα κονσέρτα που δίνει στην πατρίδα του.
Ο πατέρας του άντρα μου τον ευχαρίστησε θερμά και θα ορκιζόμουν ότι ντράπηκε που κάποιος του εξέφραζε τόσο ανοιχτά τον θαυμασμό του. Έχει, βλέπετε, την μετριοφροσύνη που χαρακτηρίζει όλους, ή τουλάχιστον τους περισσότερους από τους σπουδαίους ανθρώπους της γενιάς του.
Ο πατέρας του άντρα μου έγραφε μουσική για να ζήσει την οικογένειά του και όχι για να χτίσει βίλα με πισίνα. Όπως, για παράδειγμα, ο πατέρας του φίλου μας του Μάνου, έφτιαχνε γελοιογραφίες για να ζησει τη δική του οικογένεια και όχι για να φτιάξει ασανσέρ για την Πόρσε (κάθε συνειρμός δεκτός).
Όταν κάποια φορά του ζήτησα να παίξει κάτι στο πιάνο, μου απάντησε ότι δεν είναι καλός πιανίστας και θα προτιμούσε να το αποφύγει. Αυτό το είπε ένας άνθρωπος που έχει γράψει σεντόνια ολόλκληρα έργων για πιάνο και συμφωνικές ορχήστρες και χορωδίες και ένας Θεος ξέρει τι άλλο.
Είμαι βέβαιη ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν συναίσθηση του πόσο σπουδαίοι ειναι και αυτό τους κάνει ακομα πιο σπουδαίους. Σε έναν κόσμο που ειναι γεμάτος από μετρίως ταλαντούχους ανθρώπους, οι οποίοι όμως πιστεύουν ότι είναι ότι καλύτερο έχει περπατήσει επί γης, δεν είμαι πλέον σίγουρη τι είναι πιο σημαντικό: Το σπουδαίο ταλέντο ή η άγνοια του ότι το έχεις...

Υ.Γ. Ο δεύτερος πιανίστας στη φωτό ειναι ο Ρουμπινστάιν, συντοπίτης του Συνθέτη.