Εδώ που μένω, στην πολύ όμορφη και πολύ geniale Βαρσοβία, το πρώτο πράγμα που αντιλαμβάνεται κανείς ειναι τι σημαίνει καπιταλισμός. Θα περιμένατε το αντιθετο, είμαι βέβαιη γι αυτό, όμως, φευ, πάνε τα παλιά τα χρόνια και όχι απλώς πάνε, αλλά φεύγοντας αντικαταστάθηκαν αυτόματα θαρρείς από το άκρο αντίθετό τους.
Την πρώτη, πρώτη μέρα που ήλθα, πριν από λίγους μήνες, ήταν Κυριακή και το αεροπλάνο έφτασε κατά τις 4 το μεσημέρι. Είχα μαζί μου και το παιδί, το οποίο κόντεψε να ξηλώσει όλο το αεροπλάνο και να μας βάλουν στα πολύ ωραία αυτά ντοκυμαντέρ του National Geographic για τις αεροπορικές καταστροφές. Γι αυτά θα σας πω άλλη φορά όμως. Στο προκείμενο. Το παιδί πεινούσε, εγώ πεινούσα, ο άντρας μου που ήλθε να μας πάρει πεινούσε, του λέω δεν πάμε κάπου, βρε αγάπη, να φάμε; Και βέβαια ο Έλληνας (εγώ δηλαδή) τι είχε στο μυαλό του; Ταβέρνα φυσικά. Εδώ ταβέρνες δεν έχει, να εξηγούμαστε δηλαδή σε περίπτωση που σκοπεύετε να έλθετε. Άσε που χιόνιζε κιόλας εκείνη την ημέρα, όπως άλλωστε και τις περισσότερες ημέρες του χειμώνα. Δεν πάμε σε ένα εμπορικό κέντρο, μου λέει ο άντρας μου, που είναι και κλειστό και μεγάλο και θα αμολήσουμε και το παιδί να παίζει;
-Πάμε.
Όχι ότι είχα καταλάβει καλά τι μου είπε. Κυριακή και εμπορικό κέντρο; Πάμε και θα δούμε, σκέφτηκα.
Και πήγαμε.
Κατ' αρχήν όταν λέμε εδώ εμπορικό κέντρο, εννοούμε από Mall μέγεθος και ΠΑΝΩ. 200.000, 250.000 τετραγωνικά μέτρα, τέτοια πράγματα... Και έχουν πολλά. Πάρα πολλά επί πάρα πολλές χιλιάδες τετραγωνικά μέτρα. Και είναι ανοιχτά πάντα. Το βράδυ κλείνουν μόνο για λίγες ώρες και μετά ξανανοίγουν και δεν υπάρχει Σάββατο κλείνουμε νωρίς και Κυριακή τελείως. Δεν κλείνουν καμία μέρα της εβδομάδας, ή του χρόνου γενικότερα, εκτός από τα Χριστουγεννα ανήμερα και το Πάσχα ανήμερα επίσης. Όλες τις άλλες μέρες είναι ανοιχτά 8 το πρωί με 10 το βράδυ εμπλοκή! Το ίδιο φυσικά και τα σούπερ μάρκετ, αφού έτσι κι αλλιώς τα περισσότερα είναι μέσα στα εμπορικά κέντρα, εκτός από τα Tesco, τα γνωστά σε όσους έχουν πάει στην Αγγλία, τα οποία ειναι ανοικτά 24 ωρες το 24ωρο. Πάντα. Έτσι απλά. Δηλαδή αν ξεμείνεις από Μπέϊκιν Πάουντερ, διότι δεν σου φουσκώνει το κέϊκ στις 4 το πρωί, κανένα πρόβλημα. Ή, μπορεί να πάθεις μια καταναλωτική ψυχολογία Κυριακή στις 8 το βράδυ. Που θα την βγάλεις; Στο ψιλικατζίδικο; Δε λέει... Σόρι κιόλας στην Χ-Ψ... Αλλά γιατί να τη βγάλεις με σοκολάτες και περιοδικά, όταν μπορείς να χτυπήσεις κατ ευθείαν Armani;
Η χαρά του καταναλωτή σας λέω...
Ούτε συνδικαλισμοί, δικαιώματα του εργαζόμενου (τα ποιά του ποιανού;;;), τι θα κάνουν τα μικρά μαγαζιά, τίποτα απολύτως.
Και, ναι, αυτή η κατάσταση δημιουργεί δουλειές και όχι, τα μικρά μαγαζιά δεν πέθαναν, απλώς αναγκάστηκαν να βελτιώσουν την ποιότητα, τις τιμές και το σέρβις τους και όλοι οι καλοί χωράνε.
Τι άλλο; Εννοείται ότι όλα τα βενζινάδικα δουλεύουν 24 ώρες το 24ωρο. Και τα φαρμακεία από το πρωί μέχρι τις 9 το βράδυ. Όλα.
Και στην Ελλάδα, με χαίρετε % ανεργία συζητάμε ακόμα αν πρέπει να ανοίγουν τα σούπερ μάρκετ Κυριακές και εορτές διότι αν ανοίξουν θα θιγεί ο χ συνδικαλιστής και δεν θα μπορεί ο ψιλικατζής να πουλάει το γιαούρτι 5 γιούρο το μικρογραμμάριο, σαν απεμπλουτισμένο ουράνιο.
Φτηνό ο Άμστερνταμ; Φτηνή η Ρώμη, η Βιέννη, η Βαρσοβία, το Λονδίνο όχι, μην τρελαθούμε κιόλας, φτηνό ακόμα και το Μιλάνο, όπου ένας Εσπρέσσο κάνει 0,80 γιούρο. Εμείς ακριβοί, αλλά περήφανοι μαλάκες. Διότι του Έλληνος ο τράχηλος και τα λοιπά...
Στη φωτό, το ηγετικό στέλεχος του καταναλωτικού αγώνα, Κατερίνα Δεδούση, στον παράδεισο του shopper.
3 σχόλια:
Κυρία Δεδούση, σας βρήκα από ένα σχόλιό σας στο blog του Μάνου Αντώναρου. Καλοτύχερο το blog σας κι εύφορο εύχομαι. Σας γράφω γιατί διαβάζοντας το post σας σκέφτηκα δύο πράγματα.
Πρώτον: Θυμήθηκα την Πολωνίδα που βοηθούσε τη μαμά να καθαρίσει το σπίτι μέχρι πριν από λίγο καιρό η οποία μας έλεγε πώς στην Πολωνία ανήγουν καταστήματα και κλείνουν νοσοκομεία ογκολογικά για παιδιά. Εκεί που παλιότερα είχα εντυπωσιαστεί με το πώς οι Πολωνοί, με το τόσο μεγάλο οικονομικό πρόβλημα, είχαν εξειδικευμένα παιδικά ογκολογικά νοσοκομεία παντού -και στην πολωνική ύπαιθρο, μάθαινα τώρα τελευταία ότι έχουν απομείνει ελάχιστα (αφήστε δε που για γυναίκες ιατρούς ο Γολγοθάς παραμένει πολύ ανηφορικός).
Δεύτερο πράγμα που μου ήρθε στο κεφάλι είναι τα Tesco (που τα έζησα στην Αγγλία για λίγο), ο φτηνός καφές στη Piazza Navone (εκατομμύρια φορές γευστικότερος από την ελληνική μετάφραση του espresso και καλόπιοτος σε τόσο όμορφο μέρος) και η ανεργία-που-πάει-αγκαζέ-με-τα-συμφέροντα στην Ελλάδα... Μήπως τελικά μερικοί έχουμε πάρει την ιδιότητα του "Ευρωπαίου πολίτη" πολύ στα σοβαρά και νομίζουμε ότι με συγκεκριμένους τρόπους "εξευρωπαϊζόμαστε" περισσότερο από άλλους; Γιατί μου φαίνεται η ελληνική μετάφραση της ευρωπαϊκής πολιτικής λέει "ή ανεργία ή εκμετάλλευση μέχρι εξαντλήσεως των αποθεμάτων"...; Λίγοι είναι αυτοί που δουλεύουν δωδεκάωρα και βάλε και πληρώνονται όπως το εξάωρο στην Ευρώπη; Λίγοι είναι αυτοί που απολύονται στα πενήντα και πενηντα πέντε χωρίς καμιά ελπίδα για δουλειά; Λίγοι είναι αυτοί που με τόσα πτυχία και γνώσεις είναι "overqualified" και άρα άνεργοι; Σαν πολλοί δεν γίναν τελευταία οι "κουμπάροι";
Τα σέβη μου και καλωσβρεθήκαμε!
Τα σέβη μου επίσης! Εντυπωσιακά πληροφοριακό το κείμενο.
Industrialdaisies, αν η ηλικία που έχεις στο προφίλ σου είναι πραγματική -που δεν έχω κανέναν λόγο να αμφιβάλω ότι είναι- τότε έχεις πραγματικά εντυπωσιακά συγκροτημένη σκέψη. Θα επανέλθω στο θέμα, γιατί με έβαλες σε σκέψεις και στην πρίζα...
Τα δέοντα στην μαμά...
Anasazi ευχαριστώ για το καλωσόρισμα.
Δημοσίευση σχολίου