Τα "καπακια"

Η λίμνη είναι πολύ κοντά στο σπίτι μας. Τώρα, λίμνη όταν λέμε δεν εννοούμε την Ταγκανίκα ακριβώς, αλλά σε γενικές γραμμές έχει τα πάντα. Σε μικρογραφία μεν, τα πάντα δε. Το χειμώνα παγώνει. Αρκετά για να περπατήσεις επάνω, με διαβεβαιώνουν, αλλά προσωπικά δεν θα το δοκίμαζα, καθώς τα σπορ πάνω στον πάγο δεν είναι το καλύτερό μου, πόσο μάλλον τα σπόρ κάτω από αυτόν...
Ούτε όνομα έχει η συγκεκριμένη λίμνη. Νομίζω λόγω μεγέθους, αν και δεν ξέρω ακριβώς πόσο μεγάλη πρέπει να είναι μια λίμνη για να έχει όνομα.
Όλα αυτά όμως δεν έχουν καμία απολύτως σημασία. Στην παρούσα φάση, αυτό που έχει σημασία ειναι ότι η λίμνη, όταν με το καλό ξεπαγώνει, κάποια στιγμή την Άνοιξη, έχει πολλά "καπάκια". Πώς ακριβώς του ήλθε και πότε, ότι τα παπάκια και οτιδήποτε τους μοιάζει (από περιστέρια μέχρι σταυραετοί δηλαδή) λέγονται καπάκια, δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι ότι και τα καπάκια λέγονται καπάκια και όχι παπάκια όπως θα ήταν το αναμενόμενο.
Τέλος πάντων, καπάκια... καπάκια. Γιατί να του χαλάσω εγώ χατήρι; Κάποτε, πολύ σύντομα φοβάμαι, θα μάθει ότι άλλο τα παπάκια και άλλο τα καπάκια και τότε, επίσης πολύ φοβάμαι, θα έχουν πάψει να τον ενδιαφέρουν τουλάχιστον τα πρώτα.
Μαζεύαμε ψωμί τρεις μέρες. Πώς θα πηγαίναμε στα "καπάκια", με άδεια χέρια; Κι αφού γεμίσαμε μια σακούλα με ψωμί που ήταν μια χαρά, αλλά εμείς το βαφτίσαμε μπαγιάτικο για να κάνουμε τη δουλειά μας, ξεκινήσαμε. Και, επειδή ήμασταν καλά παιδιά και το αξίζαμε, εκείνο το υπέροχο απόγευμα, στη λίμνη χωρίς όνομα μας περίμενε μια έκπληξη...
Εκείνον τον τρόμαξαν λίγο, είναι η αλήθεια, διότι του έπεσαν λίγο μεγάλα τα συγκεκριμένα "καπάκια" και επίσης δεν έκαναν "κουά κουά" όπως τα υπόλοιπα, αλλά έσκουζαν σιχαμένα. Διότι, ως γνωστόν, οι κύκνοι δεν τραγουδάνε μόνο όταν πεθαίνουν. Απλώς, τότε μόνο τραγουδάνε καλά... Τον υπόλοιπο καιρό δεν ακούγονται. Οι συγκεκριμένοι, λοιπόν, έχαιραν άκρας υγείας... Και επίσης πεινούσαν πολύ, γεγονός που τους οδήγησε σε μερικά θεαματικά μπλονζόν με το λεμό, τα οποία έκαναν εμένα να παραλληρώ και το γιό μου να εκνευρίζεται ακόμα περισσότερο.
Δεν του άρεσαν αυτά τα "καπάκια" και ότι και να λέμε εμείς τώρα αυτός χέστηκε. Κυριολεκτικά δε...
Δεν έχει καμία απολύτως υποχρέωση να έχει κοινή αισθητική με τους μεγάλους, και τα δικά του γούστα είναι πολύ συγκεκριμένα. Έτσι, όταν του έδωσα μια φέτα ψωμί για να πετάξει στους κύκνους, την έφαγε και έφυγε προς την άλλη πλευρά της λίμνης, εκεί όπου είχαν μαζευτεί τα παπάκια, στα οποία κανείς δεν έδινε σημασία λόγω των κύκνων, τρέχοντας και φωνάζοντας "καπάκια, καπάκια".
Καθε μέρα με τον γιό μου είναι και ένα μάθημα. Όχι γι αυτόν, για μένα. Ένα πράγμα με λυπεί μόνο. Που μεγαλώνοντας ξεχνάμε πώς ήταν όταν ήμασταν παιδιά. Και ότι μπορεί να προτιμούσαμε από τους κύκνους τα παπάκια. Συγνώμη, τα καπάκια ήθελα να πω.