01 Απριλίου 2007

Ο Συνθετης




Ο πατέρας του άντρα μου είναι συνθέτης κλασικής μουσικής.
Αν δεν σας έχει εντυπωσιάσει ήδη αυτή η πρόταση, τότε φοβάμαι ότι λίγα απ' όσα μπορώ να πω μπορούν να σας εντυπωσιάσουν.
Μήπως να το επαναλάβω:
Συνθέτης
Κλασικής
Μουσικής
Κανονικός, επαγγελματίας, όχι χομπίστας. Με δίσκους, cds, κονσέρτα, the full monty. Όταν τον γνώρισα, η πρώτη μου σκέψη ήταν: Πόσες πιθανότητες έχει κανείς στις μέρες μας να γνωρίσει έναν συνθέτη κλασικής μουσικής; Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής δεν ήξερα καν ότι υπάρχουν πλέον τέτοιοι. Πιθανολογούσα ότι το είδος είχε εκλείψει από τον προπερασμένο αιώνα τουλάχιστον.
Φαίνεται ότι το ίδιο πιστεύουν και οι υπόλοιποι Έλληνες, διότι σε όσους το έχω πει με κοιτάνε σαν να τους μιλάω ξένη γλώσσα. Στην αρχή πίστευα ότι κάποιος θα εντυπωσιαζόταν και θα αντιδρούσε. Να ρωτήσει, βρε παιδί μου κάτι... Να δείξει ένα ενδιαφέρον... Τίποτα! Κλινικά νεκροί όλοι. Αν τους έλεγα όμως ότι γραφει τραγούδια για τη Βανδή, θα τυς έπεφτε το σαγόνι στο πάτωμα. Anyway...
Πριν από μερικές μέρες ο πατέρας του άντρα μου (συγχωρήστε με, αλλά ποτέ δεν συμπαθούσα τους μονολεκτικούς χαρακτηρισμούς των εξ αγχιστείας συγγενειών, ο μπατζανάκης, ο σύγαμβρος, ο πεθερός, κ.λπ.) έκλεισε τα 80 του χρόνια και σε διάφορες πόλεις της χώρας του οργανώθηκαν κονσέρτα προς τιμήν του. Σε ένα από αυτά πήγα κι εγώ. Στο τέλος του κονσέρτου μαζεύτηκαν διάφοροι γύρω του για να τον συγγχαρούν. Ανάμεσά τους κι ένας νεαρός, ο οποίος του συστήθηκε, του είπε ότι είναι επαγγελματίας πιανίστας από το Ισραήλ και ότι πάντα παίζει κομμάτια του στα κονσέρτα που δίνει στην πατρίδα του.
Ο πατέρας του άντρα μου τον ευχαρίστησε θερμά και θα ορκιζόμουν ότι ντράπηκε που κάποιος του εξέφραζε τόσο ανοιχτά τον θαυμασμό του. Έχει, βλέπετε, την μετριοφροσύνη που χαρακτηρίζει όλους, ή τουλάχιστον τους περισσότερους από τους σπουδαίους ανθρώπους της γενιάς του.
Ο πατέρας του άντρα μου έγραφε μουσική για να ζήσει την οικογένειά του και όχι για να χτίσει βίλα με πισίνα. Όπως, για παράδειγμα, ο πατέρας του φίλου μας του Μάνου, έφτιαχνε γελοιογραφίες για να ζησει τη δική του οικογένεια και όχι για να φτιάξει ασανσέρ για την Πόρσε (κάθε συνειρμός δεκτός).
Όταν κάποια φορά του ζήτησα να παίξει κάτι στο πιάνο, μου απάντησε ότι δεν είναι καλός πιανίστας και θα προτιμούσε να το αποφύγει. Αυτό το είπε ένας άνθρωπος που έχει γράψει σεντόνια ολόλκληρα έργων για πιάνο και συμφωνικές ορχήστρες και χορωδίες και ένας Θεος ξέρει τι άλλο.
Είμαι βέβαιη ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν συναίσθηση του πόσο σπουδαίοι ειναι και αυτό τους κάνει ακομα πιο σπουδαίους. Σε έναν κόσμο που ειναι γεμάτος από μετρίως ταλαντούχους ανθρώπους, οι οποίοι όμως πιστεύουν ότι είναι ότι καλύτερο έχει περπατήσει επί γης, δεν είμαι πλέον σίγουρη τι είναι πιο σημαντικό: Το σπουδαίο ταλέντο ή η άγνοια του ότι το έχεις...

Υ.Γ. Ο δεύτερος πιανίστας στη φωτό ειναι ο Ρουμπινστάιν, συντοπίτης του Συνθέτη.

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

Why not in English? You are cuting off thousands of potential readers...