Summertime blues

Κάνει ζέστη. Πολλή ζέστη. Απ' αυτή τη ζέστη που σε αποχαυνώνει εντελώς και σε κάνει να ιδρώνεις αδιάκοπα. Περνάω πολλές ώρες στον κήπο με τα παιδιά και νοιώθω σαν να έχει παραλύσει ο χρόνος. Σαν αυτά τα ελληνικά καλοκαιριάτικα μεσημέρια στην πόλη, που τραβούν και τραβούν και τραβούν για πάντα σχεδόν, μέχρι που είναι βράδυ ή είναι Φθινόπωρο, το ίδιο κάνει. Μόνο που εδώ η μέρα είναι πολύ μεγάλη, σκοτεινιάζει στις 10 και ξημερώνει στις 3, οπότε πρέπει να προλάβεις να κοιμηθείς εκεί ανάμεσα, αλλιώς πώς να κλείσεις μάτι;
Η κοντινότερη θάλασσα είναι 350 χιλιόμετρα από εδώ που βρίσκομαι και δεν έχω ξαναζήσει ποτέ σε μέρος χωρίς θάλασσα. Τώρα καταλαβαίνω τι σημαίνει ηπειρωτικό κλίμα που μας έλεγαν και στο σχολείο, με βαρείς χειμώνες και ακόμα πιο βαριά καλοκαίρια. Σε ένα τέτοιο βαρύ καλοκαίρι επέστρεψα, ενω πριν από ένα μήνα έφυγα χειμώνα. Ξεκινήσαμε για τη θάλασσα, μας βρήκαν οι μέρες αλλού γι αλλού...
Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι το καλοκαίρι στις βόρειες χωρες έρχεται άγριο, σχεδόν εκδικητικό για τον σκληρό χειμώνα που προηγήθηκε. Ειναι κάπως σαν: Εσύ τα πήρες όλα για έξι μήνες, τώρα σειρά μου... Επίσης το καλοκαίρι στις βόρειες χώρες κάνει κάτι που σε μας εκ των πραγμάτων δεν γίνεται: Ξυπνάει τη ζωή, η οποία σε μας δεν κοιμάται ποτέ.
Βρήκα και το παιδί μου πιο μεγάλο που το είχα αφήσει για δύο εβδομάδες. Αυτή τη φορά δεν μου θύμωσε που τον άφησα, κι αυτό δε μ' άρεσε.
Κατά μία έννοια είμαι ακόμα "στη θάλασσα". Είμαι αλλού δηλαδή και σκέφτομαι ότι δεν θέλω ιδιαίτερα να επιστρέψω. Φταιει το καλοκαίρι που δεν τα πάει καλά με τις οθόνες.
Ευτυχώς που υπάρχει έστω κι αυτή η μικρή νύχτα για να σε τραβαει μέσα στο σπίτι.
Καλώς σας (ξανα) βρήκα.